ఎంత మాయల

ఎంత మాయల వాడు ఎంచి చూడగ వీడు యింతియీతని రూపము ఎవ్వరెరుగుదురు

తెలుపు జలములలోన తెప్పవలె దేలీనే తలకి పాతాళమున దగియుండేనే
కెలసి తనకన్నులను కెంపువలె జేసీనే నెలత భీకరముగా నేడు నవ్వీనే

ఒరపుగా భూదాన మొకరికి దానడిగీనే తరుణి భూమొక్కరికి ధారవోసినే
మరలి పద్మజుని మనుమనినైన జంపీనే పరచు దనమున వృధాపాలు మాలీనే

పలుమారు తనసిగ్గు బయటబడ జేసేనే కలికితనమునను తామ గడవబాసీనే
వెలది వేంకటగిరి విభుడు నాకౌగిట తొలగక జెమటల దొప్ప దోచీనే